De eerste rand zit er aan, niet dat ik alle blokken al af heb, moet er nog steeds 6 maken, plus de randen van de grote hoekblokken, maar het eind is nu in zicht en daar ben ik best blij mee, een ding is zeker, ik ga nooit meer aan een cursus mee doen als het zo'n groot projekt is en er een tijdslimiet aan zit en ook niet onbelangrijk als het alleen maar op de naaimachine moet, ik heb geen rug meer over.

Het einde van het beddenprobleem is ook in zicht, vandaag lossen we dat op, houdt wel in dat we weer naar Ikea moeten, maar dat is voor mij niet zo erg, maar voor mijn DH wel, want die moet weer mee, ik kan jammer genoeg geen lange afstanden meer rijden, maar hij heeft ook meegewerkt aan het probleem, dus we moeten het samen oplossen, morgen de foto's van de nieuwe bedden.
Het zit namelijk zo, toen we ze kochten moesten we ook alles zelf pakken en dat ging niet zo soepel als we wilde, maar uiteindelijk lag alles op de karren...........dachten wij.........., woensdagavond werden de bedden gebracht, de poten en de rest hadden wij maandag al meegenomen..........dachten wij........., we gingen de poten onder het eerste bed zetten, toen ik ineens bemerkte dat we maar 1 stel poten hadden meegenomen, dus mijn DH slaapt tot vandaag laag en ik mag voor de verandering eens op hem neerkijken ;-)) hoe we zo dom waren om er maar een mee te nemen weet ik niet, maar het was niet echt bijdehand van ons.....misschien de leeftijd.... Aan de andere kant zou het een wonder zijn dat het allemaal soepeltjes zou verlopen, dat gebeurt eigenlijk nooit bij ons.
Maar het spookje vind het allemaal geweldig, want ze moet nu via opa's lage bed, naar oma's hoge en ze lift er rondom van te genieten, za; zondag wat worden als ze er allemaal zijn, mijn kleinkinderen kennende, liggen ze binnen no time met zijn zessen in ons bed, wat de aantrekkingskracht is van ons bed weet ik niet, het zal wel erfelijk zijn want onze kinderen deden dat vroeger ook altijd en de mama van het spookje doet het af en toe nog :-))